تصادف!!!

                                                                                                                                                         تو اتوبان تو لاینی که کسی واسه سرعت کمتر از ۱۰۰ پاشو رو پدال نمیزاره ..واسه اینکه نخوری به ماشینی که ازراست داره سبقت میگیره یه ترمز کافیه تا ماشین بپیچه دور خودش...

نه ترمزی نه فرمونی ...سرکشی این هیولای آهنی رو حس میکردم...که یه سایه خودشو انداخت تو نگاهم ...یه کامیون بنز سفید...که تو سر پایینی دور گرفته بود ...وقتی چرخهای جلوش داشت کاپوت رو داغون میکرد خودمو لای چرخای عقبش حس میکردم ...که... که....آره با همه ی تعجب( نه خوشحالی ناظرین صحنه!!!)زنده موندم!!!!

و حالا حال عجیبی دارم ...خیلی عجیب ...از اینکه هستم میبینم ...میشنوم ...کفش میپوشم ...راه میرم....حتی رفتم خرید!!!از اینکه هنوز میتونم نگاه کنم اونهایی رو که دوست دارم ببوسمشون بغل کنم فشارشون بدم ...میتونم بنویسم اینجا و بخونم ...انگار همشون هدیه است ...کاش میتونستم وصفش کنم براتون...که همه و همه روزمره های زندگیم چطوری یه دفعه چقد شیرین شده ...انگار واسه آخرین باره که از آبسرد کن آب میخورم...اونوقت حرکت آب رو از توی گلوم تا میرسه به تموم مویرگها حس میکنم ...و حس میکنم حرکت هر منظری از چشم تا پستوی حافظه به خرامانی و دلفریبی...

حس غریبیه و خواستنی ...اونقد که میترسم به تنزل تکرار تن بده و باز همه چی از این رنگ و بو بیفته...

ولی شاید باید همینجور باشه...شاید باید رنگ عادت بخوره به زندگیمون و گرنه واسه خیلی چیزا انگیزه نداشتیم ...شاید اگه عادت نکنیم به این حس دیگه تو این دنیا جامون نشه....

پادشه حسن

 

گفتم که خدا را به نهانخانه قلبم نظری کن      گفتا به نگاهی!

گفتم که چو شهزاده به شهرم سفری کن      گفتا به گذاری!

 

گفتی که بخوان تا که بیایم به اجابت      خواندم تو کجایی؟؟

رفتی و تن ماست ز هجر تو گدازان!        چون لاله به داغی!

 

گفتم که به شمع رخ تو سوختگانیم     گفتا چو سمندر؟؟

گفتم که زعهدت دل ما را خبری کن      گفتا به جفایی!!

 

درعین نیازیم! رخت ماه تمام است      با حسن خداداد!

برغنچه ی تنگ دل ما پرده دری کن     گاهی به کناری! 

 

گر  کار خطا رفت من  و اشک  ندامت       در یاب گدا را!!!

ای پادشه حسن عطا کن به ضعیفان      چون حاتم طایی!

     

پرواز

-نطفگی را به تکامل میگذراندم تاریکی بو د ...بی نگاهی ...بی کسی...

آنگاه که نگاه یافتی چه؟؟

 -پی نور به در و دیوار پوسته ی تخمی که فرا گرفته بود مرا  میزدم به چنگی.. نوکی.. دستی.. پایی..

شکافتی به تولد.... سپس..؟؟؟؟!!!

  -به  جوجگی ام پای بر زمین نهادم و مست یک اعجاز !! که بال دارم و نگاه اینک....و بازی نور و سرپنجه ی شاخه ها ...نجواهای آشنا...و دنیا ....دنیا...با همه ی رنگ برنگیش بساط گسترد و من از چه کنم ها لبریز...که بال و نگاه و نور و دنیا به چه کار می آید مرا؟؟؟

همه به جوجگی چنینند ..تا به یاد می آورند که بزرگی باید کنند ...چه کردی؟؟؟

-در کشاکش این چالش که همه بال دارند...ولی چرا پروازفقط داستان آنهاست که ترک زمین گفته اند؟؟؟که طاووس دل میسپارد به پر و بالش به پیرایشی متکبرانه به سرمستی پیچا پیچ زیبای اش!!!و مرغ میلولد به خاک که سنگین است راهش تا پرواز!!و یکی.... اوج میگیرد ...چرا راستی؟؟؟؟

فاصله بال تا پریدن نه کندن!که وصل شدن است !گر وصل شدی کندی..پریدی ...که بال اگر به کار پریدن نیاید همان کرم  باید  باشی به لولیدن مشغول و مشعوف ...که به نگاه خطر نکردی..فاصله از بال تا پریدن وصل است....

ـوصل؟؟؟به....

توکل!!!به او که پیوستی از زمین گسستی!به پرواز!!... بیا خطر کن به نگاه!!!